Tevreden zijn met wie je bent,
terwijl je werkt naar iets nieuws.
Wat een onzin! Toch…..? Dat dacht ik wel. Een heel lange tijd. Want hoe kan ik nú tevreden zijn, terwijl ik totaal niet blij ben met mezelf? Ik kan toch niet vrolijk blijven rondlopen met vetkwabjes op mijn benen, wallen onder mijn ogen en een conditie van iemand van 95. Nee, vrolijk rond blijven lopen en geen actie ondernemen, kan inderdaad niet. Tevreden zijn wel.
Als je namelijk niet in de eerste plaats tevreden kunt zijn, is de kans groot dat je alleen maar vooruit kijkt. En loop je het risico om te vergeten dat je ook nú leeft. Er kunnen zeker zaken spelen waar je niet blij mee bent, waar je over piekert of die je graag anders zou zien. Misschien je lichaam, je emotionele gesteldheid of je algehele gezondheid. Vergeet echter niet dat er altijd manieren zijn om dit te veranderen. Alleen kost dat tijd. En het zou zonde zijn als je al die tijd in ontevredenheid moet doorbrengen, afwachtend tot je eindelijk het beoogde resultaat behaalt. Bovendien zul je geneigd zijn om al die tijd de negatieve aspecten onder een vergrootglas te leggen, waardoor ze alleen maar groter en groter worden en een steeds dominantere plek in je leven gaan innemen. Met als gevolg dat je ontevredenheid alleen maar groeit, in plaats van afneemt.
Wanneer je echter accepteert dat je situatie op dit moment is zoals die is. En je beseft dat je rustig naar verandering kunt toewerken. Zul je merken dat je vanzelf ook de positieve kanten weer gaat zien. Je zult uit de zogenoemde slachtofferrol kruipen en je eigen verantwoordelijkheid nemen. Je ondergaat niet passief alles wat op je afkomt, maar neemt zelf initiatief. In plaats van te vertrekken vanuit ontevredenheid en de gedachten dat nú alles stom is en anders moet, start je met een positieve gedachte: Het is nu zoals het is en dat is ok. Wat bevalt me niet en wat kan ík doen om daar verandering in aan te brengen?
Een aantal jaar geleden waren mijn lichaam en ik geen beste vrienden. Als ik in de spiegel keek, zag ik alleen díe lichaamsdelen die me niet bevielen. Voor de rest bestond mijn lichaam niet. Het enige dat ik wilde was blij zijn met mijn lichaam en elke dag dat ik dat nog niet bereikt had, was een verloren dag. Ik wilde alles anders en het liefst zo snel mogelijk. Wat er gebeurde was, dat mijn ontevredenheid over mijn lichaam ging doorschemeren naar andere aspecten in mijn leven. Ik had geen zin meer om me uit mijn pyjama te hijsen, om andere mensen te ontmoeten of om een sociale aangelegenheid bij te wonen. Ik keek alleen maar vooruit naar het moment dat ik op miraculeuze wijze mijn lichaam weer zou kunnen waarderen. Ik keek alleen maar naar de toekomst en vergat dat mijn leven ook in het heden plaatsvond. Want in het heden was alles stom...
Het was niet allemaal stom! Ok, ik was geen superfan van mijn lichaam, maar dat was toch zeker niet het einde van de wereld. Er waren nog genoeg andere dingen in mijn leven waar ik wel blij mee was en die was ik allemaal uit het oog verloren. En het was ook helemaal niet mijn héle lichaam dat me niet beviel. Een aantal onderdelen waar ik aan wilde ‘sleutelen’, meer niet. Alleen al met die hernieuwde gedachten, leek het alsof er een zware last van mijn schouders af viel. Alsof ik eindelijk weer rustig kon ademhalen, een opluchting. Ik had ‘het probleem’ gereduceerd tot een detail, waar ik mee aan de slag kon in plaats van de kern van mijn bestaan. En nu nog steeds vind ik wel stukjes van mijn lichaam, waarvan ik denk: hmm…zat dat kwabbeltje er vorige week ook al? En dat mag. Ik hoef niet overal even gelukkig mee te zijn. Maar ik laat het niet mijn hele leven bepalen. Het leven is een doorlopend proces en het is aan mij om bij te sturen waar ik dat nodig vind. Maar in de kern ben ik tevreden en ik hoop dat jij dat ook kunt zijn.😊
Comentários