Het hele principe van gezellig bij de kapper zitten, heb ik nooit begrepen. Wanneer ik naar de kapper ga (en dat is vrijwel nooit), wil ik dat het zo snel mogelijk voorbij is. Bijna alsof het een tandartsbezoek is. Om de een of andere reden kan ik er gewoon het geduld niet voor opbrengen. Het liefst laat ik mijn haar niet eens föhnen, zodat ik nog sneller weer weg kan. Een snelle knipbeurt kan ik dus nog net aan, maar een verfsessie is een heel ander verhaal. Daar begin ik niet eens aan. Daarom doe ik het zelf, thuis.
Het is wel eens voorgekomen dat ik met mijn fris geverfde koppie van de badkamer kwam en manlief tegen me zei dat ik stukken had overgeslagen. En ja hoor, ik keek nog eens goed in de spiegel en ik zag inderdaad allemaal gekleurde vlekken in mijn haar van waar ik de verf niet goed verdeeld had. Zelf vond ik het niet storend, het had wel een speels effect. Maar naarmate het steeds vaker begon voor te komen, offerde manlief zich op mijn haren te verven. Letterlijk elk plukje haar werd besmeerd met verf en ik voelde mijn rug krom groeien tijdens de lange zit. Toen hij na 3 dagen eindelijk klaar was, moet ik toegeven, dat het resultaat werkelijk magnifiek was.
Net zoals mijn kappersbezoeken, zijn ook mijn verfbeurten onregelmatig. Op een dag kijk ik in de spiegel, zie dat er nog maar weinig over is van mijn haarkleur en dat is dan het moment dat ik besluit om deze te verversen. Dit keer was het zo lang geleden dat ik al niet meer kon zien welke kleur manlief de laatste keer in mijn haar had gesmeerd.
Wat ik toen nog niet wist, was dat er zich in de tussentijd een miljoen grijze haren hadden voortgeplant op mijn hoofd! Op mijn 33e had ik uit het niks het hoofd van een 80-jarige. Nooit eerder was me dat opgevallen en ik durf te beweren dat die grijze haren werkelijk uit het niets zijn verschenen. Hier en daar was ik zeker wel eens een zilveren sprietje tegengekomen, maar nooit in zulke grote aantallen. Ik trok mijn renschoenen aan (toch handig dat ik ze bewaard heb) en trok een sprintje naar de winkel om haarverf te kopen. Thuis smeerde ik als een bezetene het spul overal. Helaas in mijn ongeduld inderdaad overal, de badkamer herkende ik niet meer terug. En wellicht had ik toch iets te veel verspild aan het rondspetteren, of de verpakking was kleiner dan normaal. Ik was halverwege mijn haar en de verf was op. Zo goed en kwaad als het kon probeerde ik alles wat wèl in mijn haar was beland zo veel mogelijk te verdelen. Ik ging naar beneden om te wachten tot ik kon uitspoelen en manlief keek me verschrikt aan. Er waren namelijk net 5 minuten verstreken en hij kreeg de indruk dat ik niet helemaal secuur was geweest. Ja dat kon kloppen…en ook nog te weinig spul. Alsof dat nog niet erg genoeg was, zag ik mijn hoofdhuid tijdens het wachten langzaam oranje kleuren. Ik begon te twijfelen of ik wel een bruine kleur had gekozen…De verpakking had ik al weggegooid en om nu in de container te graaien om de kleur te controleren vond ik wat ver gaan. Dan maar wachten.
Eindelijk was het tijd om mijn haar uit te spoelen. Overladen door een combinatie van enthousiasme en paniek zag ik oranje vloeistof verdwijnen in het afvoerputje. Toen ik mijn haar had gedroogd, kon ik mijn geluk niet op. Ik zag bruin, oranje, hier en daar wat rood en een aantal stroken met een niet definieerbare kleur……..maar geen grijs. Missie geslaagd!
Comments