Wel meer dan één avondje, moet ik toegeven. En daar is natuurlijk helemaal niks mis mee. Wat ik wel iets minder vind, is dat het zichtbaar wordt. Niet op de bank als een diepe kuil in de vorm van mijn achterwerk, maar op mijn lichaam. Want nu ik opnieuw vrienden heb gemaakt met mijn tv, reageer ik ineens ook heel verwelkomend op ongenode gasten. Gasten die een paar weken geleden mijn woning niet binnenkwamen en nu, misschien bij gebrek aan ander sociaal contact, opeens met open deur worden ontvangen. Ik heb het over gezelschap dat zich vermomt in een pot, bak, pakje of een ritselende zak. Het ergste vind ik niet eens dat ze er überhaupt zijn, maar dat ze nog blijven plakken ook! Een plakje op mijn bovenbeen, een stukje gedrapeerd over mijn heupen en een laagje op mijn buik.
Begrijp me niet verkeerd. Ik kijk niet de hele dag vanaf de bank naar mijn ‘vrienden’ op tv. Juist niet! Ik beoefen mijn yoga, spring geregeld door de woonkamer en wandel gemiddeld 1 uur per dag. Gebrek aan beweging is dus zeker niet aan de orde. Overdag heb ik dan ook nergens last van. Zodra echter in de avond die tv aan gaat, bewegen mijn benen als vanzelf naar de voorraadkast. Of naar de auto om iets te gaan halen, als ik op dat moment niks ‘lekkers’ in huis heb (ja zo erg is het). In het begin dacht ik nog, ach wat is het lang geleden dat ik gezellig een filmpje heb gekeken. Die ene keer, wat maakt het uit. Maar het bleef niet bij die ene keer. Het werden er steeds meer, tot op het punt dat ik nu echt verschil begin te zíen en te vóelen aan mijn lichaam. Maar dat was niet de bedoeling! Het gaat niet eens zo zeer om het esthetische aspect. Het speelt wel een rol, maar wat ik belangrijker vind is hoe ik me voel. En dat is niet echt fantastisch.
Tijd om daar verandering in te brengen dus. En in plaats van me nu te richten op hetgeen ik niet meer wil, verplaats ik mijn focus naar wat ik wèl wil. Ik wil fris en fruitig opstaan in de ochtend, zonder de smaak van mijn laatste avondsnack nog in mijn mond. En daar denk ik nu aan als ik ’s avonds op de bank lig. Ik wéét dat ik geen suiker nódig heb om van de film te genieten. Ik wéét hoe ik me morgenvroeg voel, als ik wel aan de verleiding toegeef. En ik wéét hoe slecht ik slaap als ik laat in de avond nog iets eet. Ik wéét dat ik mag doen wat ik wil, maar ik wíl het helemaal niet!
Vanochtend werd ik voor de wekker wakker en voor het eerst sinds langere tijd had ik weer eens goed geslapen. Dàt is mijn beloning. Dàt is mijn motivatie om door te gaan. En dat gevoel, dat wat het me daadwerkelijk opbrengt, dàt is mijn focuspunt. Ik kijk naar waar ik naartoe wil en niet naar waar ik vandaan kom. Ik kijk naar wat wèl kan, in plaats van mezelf dingen te ontzeggen.
In de spiegel zie ik overigens nog geen verschil, maar ik heb er vertrouwen in dat het wel goed gaat komen voor het bikiniseizoen start….in de eigen achtertuin.
Comments