Wat voor velen een vorm van ontspanning kan zijn, een plezierige bezigheid of zelfs een hobby, was voor mij een ware nachtmerrie: koken. Toen ik alleen woonde, was het nog veel erger. Ik had niet alleen een hekel aan voedsel bereiden, maar ook aan boodschappen doen. Mijn avondeten bestond dan ook vaak uit een pak koekjes dat ik nog ergens in een kast had gevonden. Toen ik met manlief ging samenwonen, wilde ik me wel iets meer moeite doen, maar was nog niet echt gewend aan ‘bezoek’ ontvangen. Als iemand bij ons thuis langs kwam, schoot ik direct in de stress. Ik kocht de hele supermarkt leeg, bang dat ik niet genoeg eten in huis had. Als ze bleven eten, koos ik het gerecht uit, verdriedubbelde de porties en liet de bereiding verder over aan manlief. Gedurende de avond staarde ik continu naar het glas van onze geliefde gast om -de seconde dat de laatste druppel het glas verliet- op te kunnen springen en vol enthousiasme te vragen: ‘wil je nog iets drinken?’ Gevolgd door: ook nog iets eten? ‘Ik heb ook nog de hele rij 6 van de supermarkt in de kast liggen.’ Het verbaast me nog steeds dat er in die tijd überhaupt mensen bij ons over de vloer kwamen en zich niet lieten afschrikken door mijn agressieve vriendelijkheid.
Toen ik 30 werd, wijzer en met meer zelfkennis, besloot ik het anders aan te pakken. Ik wist ondertussen hoe stressig en opgefokt ik werd van bezoek ontvangen, laat staan ze ook nog voeden. Bovendien kende manlief mij ook al iets langer en hij had niet echt zin in een opgedraaide stresskip. Om het gezellig te houden en voor mijn eigen bestwil zouden we niet koken, maar bestelden we eten. Pizza werd het. Veel pizza. Heel veel pizza. Maar dan ook echt heel veel pizza. We hadden gekozen voor formaat ‘familiepizza’, wat inderdaad inhield dat je er met een hele familie van kon eten. Inclusief achterkleinkinderen, verre achterneven en een verdwaalde oudtante. Elke centimeter van de eettafel was bedekt met pizza en het was zelfs zo veel dat de pizzadozen vrolijk over de randen van de tafel balanceerden. Een pizzapunt pakken was als een soort jengaspel, waarbij je moest voorkomen dat de hele bende op de grond kieperde. En er was salade, dat ook nog, moest van mij. En toch, ondanks het feit dat we heel Italië hadden opgekocht en er natuurlijk belachelijk veel over was, was het een geslaagde avond. Zo zie je maar dat, dacht ik, accepteren waar je talenten liggen. En in mijn geval lagen die niet bij het koken. Je kunt niet overal goed in zijn.
Maar dat wilde ik wel. De droom van een huis met een mooi gedekte tafel, overladen met heerlijk zelf gemaakt eten en omringd door een berg gezellige mensen, had ik opgegeven. Toch wilde ik nog een poging wagen. Een poging om iemand zelfbereid eten voor te schotelen en het stresslevel binnen proportie te houden. Ik nodigde een testpersoon uit en bereidde me mentaal voor. Pas toen de maaltijd al voor de helft verorberd was, besefte ik me dat ik helemaal niet gestresst was geweest. Geen paniektripjes naar de supermarkt. Geen buitenproportionele hoeveelheden. Geen scheel oog van het constant alert zijn op het glas van mijn arme onwetende gast. Geen ontplofte pannen of rondvliegende sausspetters. Er heerste een aangename ongedwongen sfeer. Ik was ontspannen. En ik was ontspannen, omdat ik de lat eens een keer wat lager had gelegd. Mijn eigen eisen en verwachtingen had bijgesteld. Het hoefde eens niet perfect te zijn. Koken zou nooit mijn hobby worden en dat hoefde ook niet. Maar met mijn vernieuwde instelling kon ik wel genieten van de gezelligheid waar het natuurlijk uiteindelijk om draait.
Met schaamte moet ik bekennen dat ik nog steeds niet goed kan koken. Nooit een held geweest in de keuken, zoals je hierboven kunt lezen. De afgelopen jaren zijn mijn fornuiskunsten gelukkig wel iets verbeterd, maar een keukenprinses zou ik mijzelf nog niet willen noemen. Dat verklaart natuurlijk waarom ik zo pleit voor eenvoud bij het samenstellen van maaltijden. Ik houd er niet van om uren in de keuken te moeten doorbrengen en al helemaal niet van ingewikkelde recepten waar bij elke stap mogelijk 10 dingen kunnen misgaan. Bovendien vind ik dat koken ook zeker niet ingewikkeld hoeft te zijn. Voor iemand die kokerellen als hobby heeft, zal het wel wat tijd in beslag mogen nemen. Maar voor diegenen die voeding bereiden meer zien als noodzaak (want ja je moet toch iets eten), dan een plezierige bezigheid, zal eenvoud de voorkeur hebben. En zo ook voor mij dus. Hoewel ik natuurlijk groot voorstander ben van gezonde voeding, betekent dat niet automatisch dat ik daarvoor ook uren in de keuken moet doorbrengen. Dus probeer ik tegenwoordig mijn gerechten zo simpel mogelijk te houden. Gezond hoeft niet ingewikkeld te zijn. En als ik ‘eters’ over de vloer krijg, heb ik tenminste tijd om van het gezelschap te genieten. Veel belangrijker dan culinaire capriolen 😊.
Comentarios